Ekmek

Herkes için sofradaki yeri farklı.
Bana çocukluğumu hatırlattı bu sabah. Yedi kişilik bir aile (sonradan katılanlarla kocaman bir aile). Pazar sabahı herkes evde olduğu için mutlaka kahvaltı masası hazırlanırdı. O zamanlar telli ve elektrikli kızartma makinaları vardı. Bu makina pazar sabahları masanın ortasına kurulurdu. Ekmeği çok tüketen bir aile olmadığımız ve mutlaka taze ekmek olacak diye bir alışkanlığımız olmadığı için hafta içinde kalan ekmekler dilimlenir ve kızartılırdı. Bir kısmı “ekmek balığı” (yumurtaya bulanarak kızartılan) yapılırdı. Ve tabii radyo dinlenirdi. Ayrıca annemin puf börekleri veya patatesli kol böreği olurdu.
Sonra hayatımıza diyetler girdi ve ilk çıkan ekmek oldu. Bir de yıllar içinde fırın ekmekleri ile yaşadığım bazı nahoş görüntüler ekmeği iyice dışlamama neden oldu. Poşete girmiş ekmekleri tercih ettim.
Şimdi kendi ailemde de ekmek çok tüketilmiyor. Neredeyse sadece hafta sonu kahvaltılarında sofraya geliyor.
Bloglarla tanışınca evde ekmek yapmanın ne kadar zevkli ve ortaya çıkan ekmeklerin nasıl farklı bir lezzete sahip olduğunu gördüm. “Makinasız”. Tabii kaçırır mıyım, hemen el attım. Ve işte ekmeklerimden örnekler:

Malzemeler ve yapılışları: 500 gr un, ½ yaş maya (yarım bardak ılık suda 1 çay kaşığı şekerle kabarana kadar bekletiyorum.), 1 tatlı kaşığı tuz. Unu ve tuzu geniş bir kaba eliyorum, mayalı su ve ilave suyla yumuşakça bir hamur yapıyorum ve hafifçe yağla (zeytinyağı) toparlayıp kabarana kadar bekletiyorum. Sonra somun şekli verip, üzerine su sürüyorum ve ısınmakta olan fırına (200 C) koyuyorum.

Elbette Orhan Veli:
…………………….

Avucumda sıcaklığını duyduğum ekmek;
Üstümde hatırası kadar güzel sonbahar;
O bembeyaz, o tertemiz bulutlara dalar
Düşünürüm bir çocuk türküsü söyleyerek.
(1936/Varlık, 1.3.1952)

Herkesin ekmeğinin bol olmasını diliyorum bir yandan da............